jueves, 11 de noviembre de 2010

Si la poesía era un arma según Celaya...

El arma poética, huérfana de balas, descargada de futuro, es pasado en casquillos que ya ni siquiera humean.
Somos adolescentes eternos, omniscientes (creemos), sin causas por las que levantar la voz pero con licencia para levantar la mano aunque un cañón no nos acaricie la nuca.
La Guerra terminada. El gris y el rojo son sepia en los álbumes de nuestros abuelos y no podemos ver la sangre que manchó un día la cámara de Robert Capa.

Ya no se nos agarrota el índice del gatillo, sino el pulgar de la videoconsola y los libros arden en discos compactos, regalos de un zorro de fuego.

Un padre gallego y su hijo se abrazan mecánicamente en un aeropuerto. "Mañana nos vemos", le dice, y es cierto.
No podemos olvidar, ignorar la sangre derramada en nuestras calles.
Hay que seguir caminando hacia delante.
Y si "ya nada se espera personalmente exaltante", hay que pintarlo, escribirlo, cantarlo... CONTARLO.
-
A arma poética, orfa de balas, descargada de futuro, é pasado en cascos que xa nin sequera fumegan.
Somos adolescentes eternos, omniscientes (cremos), sen causas polas que levantar a voz pero con licenza para levantar a man aínda que un canón non nos acaricie a caluga.
A Guerra rematada. O gris e o vermello son sepia nos álbums dos nosos avós e non podemos ver o sangue que manchou un día a cámara de Robert Capa.
Xa non se nos agarrota o índice do gatillo, senón o polgar da videoconsola e os libros arden en discos compactos, regalos dun raposo de lume.
Un pai galego e o seu fillo abrázanse mecanicamente nun aeroporto. "Mañá nos vemos", dille, e é certo.

Non podemos esquecer, iñora-lo sangue derramado nas nosas rúas.
Hai que seguir camiñando cara a diante.
E se "xa nada se espera persoalmente exaltante", hai que pintalo, escribilo, cantalo... CONTALO.

miércoles, 10 de noviembre de 2010

Bandeira Senyikulega



-What
are you (güataryu)?
Óese case a diario.
-I'm part Italian and part Irish (aimparitalian enparairish).
Parabéns.

Entón comezo a pensar, e decátome do que son eu.
I am... ollo ao dato.
Tendo en conta as miñas raíces, é dicir, os meus avós e os seus antepasados, son:
Galego, Catalán e Vasco (navarro).
Toma!
Bomba de reloxaría humana.
Calquera día me poño a queimar colectores de lixo e a reivindicar a liberdade de tres Comunidades Históricas españolas á vez en plan somnámbulo.
E esperto e teño tatuadas a Ikurriña, a Senyera e a bandeira galega (e o nome chulo?).
Ao mellor son o elixido para unificar o país de forma pacífica, dándolle a todos as liberdades que merec
en, e ó peor son tantos anacos de todo que non son un enteiro.
Ongi etorri á miña barreja genètica.