Demasiado fai xa que fixemos a viaxe e aínda non publicara nada. O motivo: non poder sacar os vídeos da cámara aínda (haberá que esperar a Nadal, cando pille o software en Vigo).
O Xoves día 7 de Outubro Jeff e mais eu subímonos ao seu Infinity e pegámonos unhas sete ou oito horas de 'roudtrí' ata Park City (Utah), unha cidade preciosa como podedes ver nesta foto sacada de Mr. Intelné,
e fogar do famoso festival de cine de Sundance.
Ao día seguinte pillamos ao colega Rob (de California, como as noces) e fómonos ao pobo de Kamas, unha viaxe ao pasado como nunca vivín no que os ranchos tiñan caveiras de touro adornando os enreixados e mentres comiamos aquí:
as camionetas aparcadas na porta deixaban entrever todo tipo de armas. Que engadir sobre o pobo? Hamburguesas graxentas, limoada de máquina na que un cartel indicaba un contido de '0% juice', e bochudos malotes que decoran os seus vehículos con adhesivos enxalzando a figura de HesúCristo.
Pola noite visitamos o Templo Mormón de Salt Lake City (ver foto do principio) onde nos pasamos un anaco meténdonos un pouco cun nativo ao falarlle galego a 45 rpm (estaba pechado, algo había que facer).
Ao día seguinte o coleguilla deu unha charla sobre drogadicción nun instituto/centro xuvenil e pola tarde volvémonos ao templo onde, esta vez aberto, trataron de converternos varias veces. Por poñervos un exemplo, a cousa funcionaba así:
Dúas rapazas: Ola, que vos parece o templo?
Nós: precioso.
Unha rapaza: tes fe en Xesucristo noso señor?
Eu: non, son ateo.
A outra: como atravesas os momentos difíciles?
Eu: uso a cabeza ou tomo prestada a fe do meu amigo (sorríndolle a Jeff).
Rapaza: aaaah.... Ti si tes fe en Xesucristo noso señor.
Jeff: non, eu son xudeu.
Rapazas: (pasito para atrás) ah. Pois que ben. Cambiando de tema...
Like a boss.
Pola noite saímos de marcha en Salt Lake City, a cidade máis triste do mundo (bonita, iso si). Un total dunhas vinte persoas nunha discoteca grande na que non podías bailar e beber ao mesmo tempo (un cristal e un segurata encargábanse diso). Apagados polo percal, ímonos ao piso de abaixo, zona gótica, onde sete persoas (tal cual) que desentoaban completamente coa capital mormoa, bailaban por separado, con eles mesmos. No centro da sala, un bailarín recordaba perigosamente a Buffalo Bill en 'O Silencio dos Cordeiros' bailando ao son de 'Goodbye Horses'. Obviamente, fómonos.
Antes de deixar Utah pasámonos por casa do ex-rabino de Jeff e por unha Igrexa da Cienciología onde nos deron un DVD (moi simpáticos, pena que estean como cabras) explicativo. Esa tarde montámonos nos coches Jeff, Rob e mais eu e tiramos cara a Denver, pero a metade de camiño o coche de Jeff morreu e pasámonos máis de cinco horas tirados nunha saída da autoestrada xunto a un cadáver de cervo. Tras varios capítulos de Doutor Who e o DVD de Cienciología, descubrimos que a falta de luz en metade da nada de Wyoming nos regalaba o ceo máis cheo de estrelas que xamais vise. Totally worth it.
Chama ó seghuro!
Esa noite volvemos para durmir na casa duns amigos (Rob e Jeannette) tras unha parada rápida en Taco Bell. Ao día seguinte (día de Colón/Columbus Day) regresamos á casa.
