martes, 14 de diciembre de 2010

Gamberradas


Las once y veintitrés minutos de la mañana y yo, tarde como siempre, corro a la estación con la mochila contándome las zancadas contra la espalda. Por suerte veo el último vagón terminando de pararse desde la calle y galopo escaleras abajo.
Salto al interior del tren y el sabor a sangre de la carrera se concentra debajo de mi lengua al desplomarme en el pasillo. Busco un asiento vacío tras incorporarme y enseguida lo localizo. Delante de él, tres punkarras charlan de pie y antes de sentarme les pregunto si quiere hacerlo alguno de ellos. Tras la negativa me fundo sobre la tapicería y empiezo a deshacerme del abrigo y la bufanda del Barça que llevo a todas partes. Se me ha pasado la congelación del sprint y me derrito en sudor y sofoco.
Entonces la veo. En el asiento de enfrente, una chica que parece tener la misma edad que yo, se prepara para el bloqueo sensorial. Guantes de hilo negro revelan sus dedos helados que, con torpeza, desenredan unos auriculares. Sigo con la mirada el cable hasta su bolso, de donde saca una videoconsola portátil. Con un pellizco la enciende, apagando el resto del mundo y así desaparece.
Por un instante, su cabeza gacha sumergida en el mundo de Tron sale a la superficie a tomar aire y sus ojos pausan la cháchara de cuatro filas de asientos. ¡Hay tanto en esos ojos! Una lumbre que enternece, y una tristeza seria que casi distrae de lo que estamos viendo. ¡Qué facciones! ¡Qué hechura! Sin duda una confección imposible.
Y cuando ella se zambulle de nuevo en su mundo, el personal vuelve de a poco a sus libros, sus móviles y su turismo de ventana. Los punkarras, sin inmutarse, siguen a lo suyo, ajenos al resto; ajenos a ella.
Al rato me cuelo en su conversación y en un salto de cabeza al ‘bathos’ compartimos estupideces hasta llegar a la universidad.
Deceleramos y me levanto; ella hace lo mismo, despertando de su sopor. Entonces sucede.
El punkarra más alto y más comprometido con su ‘look’ la ve caminar hacia la puerta y sin pensarlo un segundo se le acerca con una expresión de lo más natural en la cara. A escasos centímetros de ella, rodeado de viajeros expectantes, empieza a chistar.
-¡Ey, señorita! –ella no reacciona –¡Señorita! –y él le roza el hombro. Ella se quita los auriculares y mira hacia arriba. Con aire severo contesta:
-¿Qué?
Él señala al suelo y le dice:
-Se le ha caído la sonrisa.
El instinto hace que mire al suelo y, cuando se frena para devolver la mirada del extraño, vuelve el instinto para cambiarle el semblante, dibujando una pequeña sonrisa. Él le acaricia la barbilla diciendo:
-Ahí está.
Le desea un buen día y se da la vuelta para seguir hablando con sus amigos sin tener la más mínima idea de la cantidad de sonrisas que se acaban de recoger en el suelo de ese vagón. Sonrisas sinceras y contagiosas que durante una mañana, reverberan por todo el campus.


Sonríe.


*Hey, Miss! Miss! You dropped your smile...

...there it is!

lunes, 13 de diciembre de 2010

De no hacer nada por quererlo todo

Me dice que el momento es del que encara

y me digo "para, analiza, suspende el segundo,

amortiza el instante, respira profundo

y sufre o disfruta hasta tenerlo en la palma“.

Y con calma subordinante, llenando la estancia

con pura arrogancia, con plomo, con fuego,

locura, malicia y el ego más frío contesto:

"protesto, el momento es mío“.

mío es hoy, mío fue ayer

mío mañana, mío anochecer

míos tus ojos, mía tu boca,

mías tus manos, mío lo que tocan.

¡mío!

míos el mundo y el universo

mías las letras y mío este verso

¡mío todo y mío nada!

porque no sé lo que quiero.

mío no saber, sólo respirar

mío empezar desde cero.

¡Repara! y le veo coger aliento

y en sus ojos la victoria:

me ha robado mi momento, sí,

y aún me quedan más instantes

infinitos todos pero, tan, tan insignificantes.

jueves, 11 de noviembre de 2010

Si la poesía era un arma según Celaya...

El arma poética, huérfana de balas, descargada de futuro, es pasado en casquillos que ya ni siquiera humean.
Somos adolescentes eternos, omniscientes (creemos), sin causas por las que levantar la voz pero con licencia para levantar la mano aunque un cañón no nos acaricie la nuca.
La Guerra terminada. El gris y el rojo son sepia en los álbumes de nuestros abuelos y no podemos ver la sangre que manchó un día la cámara de Robert Capa.

Ya no se nos agarrota el índice del gatillo, sino el pulgar de la videoconsola y los libros arden en discos compactos, regalos de un zorro de fuego.

Un padre gallego y su hijo se abrazan mecánicamente en un aeropuerto. "Mañana nos vemos", le dice, y es cierto.
No podemos olvidar, ignorar la sangre derramada en nuestras calles.
Hay que seguir caminando hacia delante.
Y si "ya nada se espera personalmente exaltante", hay que pintarlo, escribirlo, cantarlo... CONTARLO.
-
A arma poética, orfa de balas, descargada de futuro, é pasado en cascos que xa nin sequera fumegan.
Somos adolescentes eternos, omniscientes (cremos), sen causas polas que levantar a voz pero con licenza para levantar a man aínda que un canón non nos acaricie a caluga.
A Guerra rematada. O gris e o vermello son sepia nos álbums dos nosos avós e non podemos ver o sangue que manchou un día a cámara de Robert Capa.
Xa non se nos agarrota o índice do gatillo, senón o polgar da videoconsola e os libros arden en discos compactos, regalos dun raposo de lume.
Un pai galego e o seu fillo abrázanse mecanicamente nun aeroporto. "Mañá nos vemos", dille, e é certo.

Non podemos esquecer, iñora-lo sangue derramado nas nosas rúas.
Hai que seguir camiñando cara a diante.
E se "xa nada se espera persoalmente exaltante", hai que pintalo, escribilo, cantalo... CONTALO.

miércoles, 10 de noviembre de 2010

Bandeira Senyikulega



-What
are you (güataryu)?
Óese case a diario.
-I'm part Italian and part Irish (aimparitalian enparairish).
Parabéns.

Entón comezo a pensar, e decátome do que son eu.
I am... ollo ao dato.
Tendo en conta as miñas raíces, é dicir, os meus avós e os seus antepasados, son:
Galego, Catalán e Vasco (navarro).
Toma!
Bomba de reloxaría humana.
Calquera día me poño a queimar colectores de lixo e a reivindicar a liberdade de tres Comunidades Históricas españolas á vez en plan somnámbulo.
E esperto e teño tatuadas a Ikurriña, a Senyera e a bandeira galega (e o nome chulo?).
Ao mellor son o elixido para unificar o país de forma pacífica, dándolle a todos as liberdades que merec
en, e ó peor son tantos anacos de todo que non son un enteiro.
Ongi etorri á miña barreja genètica.

miércoles, 27 de octubre de 2010

O famoso Roudtrí a Mormonlandia




Demasiado fai xa que fixemos a viaxe e aínda non publicara nada. O motivo: non poder sacar os vídeos da cámara aínda (haberá que esperar a Nadal, cando pille o software en Vigo).

O Xoves día 7 de Outubro Jeff e mais eu subímonos ao seu Infinity e pegámonos unhas sete ou oito horas de 'roudtrí' ata Park City (Utah), unha cidade preciosa como podedes ver nesta foto sacada de Mr. Intelné,



e fogar do famoso festival de cine de Sundance.
Ao día seguinte pillamos ao colega Rob (de California, como as noces) e fómonos ao pobo de Kamas, unha viaxe ao pasado como nunca vivín no que os ranchos tiñan caveiras de touro adornando os enreixados e mentres comiamos aquí:



as camionetas aparcadas na porta deixaban entrever todo tipo de armas. Que engadir sobre o pobo? Hamburguesas graxentas, limoada de máquina na que un cartel indicaba un contido de '0% juice', e bochudos malotes que decoran os seus vehículos con adhesivos enxalzando a figura de HesúCristo.

Pola noite visitamos o Templo Mormón de Salt Lake City (ver foto do principio) onde nos pasamos un anaco meténdonos un pouco cun nativo ao falarlle galego a 45 rpm (estaba pechado, algo había que facer).
Ao día seguinte o coleguilla deu unha charla sobre drogadicción nun instituto/centro xuvenil e pola tarde volvémonos ao templo onde, esta vez aberto, trataron de converternos varias veces. Por poñervos un exemplo, a cousa funcionaba así:

Dúas rapazas: Ola, que vos parece o templo?
Nós: precioso.
Unha rapaza: tes fe en Xesucristo noso señor?
Eu: non, son ateo.
A outra: como atravesas os momentos difíciles?
Eu: uso a cabeza ou tomo prestada a fe do meu amigo (sorríndolle a Jeff).
Rapaza: aaaah.... Ti si tes fe en Xesucristo noso señor.
Jeff: non, eu son xudeu.
Rapazas: (pasito para atrás) ah. Pois que ben. Cambiando de tema...


Like a boss.

Pola noite saímos de marcha en Salt Lake City, a cidade máis triste do mundo (bonita, iso si). Un total dunhas vinte persoas nunha discoteca grande na que non podías bailar e beber ao mesmo tempo (un cristal e un segurata encargábanse diso). Apagados polo percal, ímonos ao piso de abaixo, zona gótica, onde sete persoas (tal cual) que desentoaban completamente coa capital mormoa, bailaban por separado, con eles mesmos. No centro da sala, un bailarín recordaba perigosamente a Buffalo Bill en 'O Silencio dos Cordeiros' bailando ao son de 'Goodbye Horses'. Obviamente, fómonos.

Antes de deixar Utah pasámonos por casa do ex-rabino de Jeff e por unha Igrexa da Cienciología onde nos deron un DVD (moi simpáticos, pena que estean como cabras) explicativo. Esa tarde montámonos nos coches Jeff, Rob e mais eu e tiramos cara a Denver, pero a metade de camiño o coche de Jeff morreu e pasámonos máis de cinco horas tirados nunha saída da autoestrada xunto a un cadáver de cervo. Tras varios capítulos de Doutor Who e o DVD de Cienciología, descubrimos que a falta de luz en metade da nada de Wyoming nos regalaba o ceo máis cheo de estrelas que xamais vise. Totally worth it.


Chama ó seghuro!

Esa noite volvemos para durmir na casa duns amigos (Rob e Jeannette) tras unha parada rápida en Taco Bell. Ao día seguinte (día de Colón/Columbus Day) regresamos á casa.

jueves, 7 de octubre de 2010

R4t0m0rt0 e o 'roudtrí' ó Estado de P-Utah


Onte fomos ao concerto de Deadmau5 no teatro Fillmore. Foi unha loucura. Ademais de ter as súas propias luces (custa un pastón mandalas dun lado para outro, pero vese que as tiña en Denver dende había tempo), a nova máscara tamén se lle ilumina, xa que dentro ten cámaras que lle mostran o que pasa fóra cando está a pinchar. Esta noite toca de novo e non podemos ir, pero non por nada malo, senón que touca ROADTRIP!
Utah espéranos!

Aquí déixovos uns links ao concerto que vimos onte (xa o subiron ao TiTube). Ollo á máscara cando se lle debuxan ollos e boca cara ao minuto 5 do primeiro link.

http://www.youtube.com/watch?v=K4j3gYKf_VY
http://www.youtube.com/watch?v=ECHs146qruc

martes, 21 de septiembre de 2010

Arte definida

Sobre a liberdade de expresión na arte e por que é universal.

Preguntóusenos na clase pola diferenza da liberdade de expresión no fala e na arte. Eu falei sobre a universalidade da arte, pero logo quedei pensando e cheguei ás seguintes definicións persoais:

Se segundo Antoine de Saint Exupery no libro do Principiño o máis importante non se ve senón co corazón, xa que é invisible aos ollos, eu defino:

* A arte é a ciencia de poñer os pelos de punta levada á práctica.
* A arte é un dicionario sensorial.
* A arte é a ortografía da alma, que non coñece gramáticas.
* A arte é a voz melódica cuxo ritmo vén marcado polo metrónomo do corazón.
* A arte é a fotografía do que hai dentro de todos e cada un de nós (non é unha radiografía, graciosos).

domingo, 19 de septiembre de 2010

Falcón Negro e os guiris sobre rodas


Dato irrelevante: seica os estadounidenses seguen sendo guiris aínda que volvan á casa. Unha empresa de pinturas en Denver ten un cartel grandísimo no que se le claramente: http://www.guirys.com .

Este finde sentiámonos con sorte e achegámonos a Black Hawk (sen derrubar), o pequeno Las Vegas (Las Veigas pronunciado aquí) de Colorado. Como pobre exemplar, soamente gastei en beber algo mentres vía como os meus colegas perdían diñeiro.

As fotos non son miñas, senón do Señor Interné, pero mostran ese estraño pobo sen casas nin restaurantes: soamente casinos e os seus respectivos hoteis. Todo isto, en medio das montañas, onde non hai nada máis. Aínda así, autobuses non paran de chegar cheos de vellos con ganas de gasta-los cuartos nos comecartos. Parque Xeriátrico indeed amigos. Nunca vira un sitio onde as plazas ocupadas fosen as de minusválidos e as outras estivesen tan baleiras.

Ata outra.

sábado, 4 de septiembre de 2010

Fotos de Denver á noite





Estas son as vistas que me reciben ao saír de clase.












Este é o centro das artes escénicas de Denver.













Unha pequena galería anterior a un patio de restaurantes.


















O 'ceo estrelado' de Larimer Street.












E ata aquí a miña achega de hoxe. Durante a semana espero tomar fotos do que vén sendo o campus da universidade e algo máis que vaia vendo por aí.

De Vigo a Denver

E cun cambio de imaxe comeza a miña andanza documentada por esta terra afastada. Adeus bigote e benvido un 'look' ao máis puro estilo 'Morgan' no Ano da Carracha (aquí rematan as similitudes co personaxe).
Agora espéranme unhas horas de estudo e traballo de clase, pero confío en poder darme unha volta coa cámara pola cidade de Denver para tentar amosar a que será a miña cidade durante o próximo par de anos.


Aquí déixovos unha canción que escribín hai un par de noites, preso da morriña:

Ruxen os ventos

Laian as pingas de orballo nos fentos

E laio eu se penso

Na miña Galiza en calquera momento


Desta saudade

Quen me vai gardar

Desta saudade

Lonxe do meu lar


Sons dunha terra

Que amence tan cedo

Que cando está en tebras

Eu sombra non teño


Desta saudade

Quen me vai gardar

Desta saudade

Lonxe do meu lar


Dos ríos ás fontes

Que viu Rosalía

Eu envexo os montes

Que gardan a Ría


Asubío as cantigas

Que os meus aturuxan

Ninguén se me amiga

Ninguén cantarruxa